Έχω κλάψει στη ζωή μου,
ναι έχω κλάψει …
Έχω θάψει γνωστούς πολλούς
…γονείς και φίλους
αλλά σαν και σένα
... κανένα
και όταν βρεθείς με τα μάτια που αγαπάς,
είμαι σίγουρος γι αυτό,
μη ξεχάσεις να της πεις δυνατά το «... Σταθούλα, παιδάκι
μου, να σε πω,
Σ’ ΑΓΑΠΩ»,
μοναδικά και στερεότυπα όπως το ψιθύριζες
εσύ !
Πάντα
θαύμαζα ανθρώπους … «άσημους με μεγάλη ψυχή», ή μάλλον που βίωναν στην …«αορατοσύνη»
και οικονομική απεραντοσύνη, στην κατάντια της κοινωνίας μας, ίσως γιατί ήμουν και
εγώ κομμάτι της, ένας …γνήσιος απόγονος της ! Αλλά αυτό δεν θα με …«βούλωνε»
κανείς, αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί speechless (βουβό, άφωνο, …έκπληκτο). Ίσως η εικόνα του να
περνάει το νερό από την χούφτα σου όταν διψάς είναι χαρακτηριστική μου,
στοιχειωμένη μέσα μου, ακόμα και όταν ήμουνα στην εντατική μονάδα της καρδιοχειρουργικής
και οραματιζόμουν ότι πνίγομαι σε ένα βαρέλι με νερό για ώρες...
Ακόμα
θυμάμαι, εκείνες τις Μέρες Χριστουγέννων ’84, στον 3ο όροφο του Ιπποκράτειου
Νοσοκομείου, όταν πέθανε ο πατέρας μου ήσουν με τη Σταθούλα σου, παρόντες και συμπαραστάτες
του πόνου μου.
Ελπίζω
τώρα που σε σκεπάζει το χώμα, σίγουρα πούπουλο, να διαισθάνεσαι τούτα τα
λόγια... που σου είχα πει εν ζωή «Είσαι ο μόνος άνθρωπος που θα δεχόμουν ...χαστούκι,
ο μόνος, επαναλαμβάνω που έβλεπα και βλέπω δεύτερο πατέρα μου».
Πόσο
ευλογημένος και τυχερός μαζί ήμουνα στη ζωή μου που σε και σας γνώρισα !
Στεναχωριέμαι
μόνο που δεν πρόλαβα λόγω πανδημικών συγκαιριών και αναθεματισμένων υγειονομικών
και αναποδιών να σε αποχαιρετίσω για στερνή φορά !
Εγώ
ούτε ποιητής είμαι, μήτε λογοτέχνης αλλά ο πόνος του χαμού σου με ώθησε στον επικήδειο
αυτόν (τελευταίος φόρος τιμής) κύκνειο άσμα, να τα γράψω... ξυπνώντας σήμερα 1η
Αυγούστου 2021, εν μέσω πανδημίας, το
πρωί
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗ
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ
ΣΟΥ ΟΦΕΙΛΩ ΑΡΚΕΤΑ ...
...ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΝΙΔΕΙΝ
