Πώς να επιβιώσετε αν πέσετε από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο
Πηδάμε από ένα αεροπλάνο που είναι στα 4.200 μέτρα από τη γη και 'ταξιδεύουμε' στον αέρα με 193 χιλιόμετρα την ώρα. Υπάρχει μια στις 1000 περιπτώσεις να
μην ανοίξει το αλεξίπτωτο. Τι κάνουμε στα 60'' που έχουμε στη διάθεση μας, έως
ότου 'βρούμε' έδαφος;
© iStockOι πιθανότητες επιβίωσης σε ελεύθερη πτώση με το αλεξίπτωτο να
μην ανοίγει, είναι υπαρκτές και περιλαμβάνουν πέντε βήματα.
Θα σκέφτεστε "ανοίγουμε τη ρεζέρβα που κουβαλάμε".
Προς χάριν της 'συζήτησης' ας πούμε ότι δεν έχουμε αναπληρωματικό
αλεξίπτωτο ή ότι δεν λειτουργεί κι αυτό. Τι κάνουμε;
Όπως αναφέρει το Beyond Facts η πρώτη φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση είναι να
πανικοβληθούμε. Κατά συνέπεια, το πιο σημαντικό που οφείλουμε να κάνουμε σε
αυτήν την απαιτητική στιγμή, είναι να διατηρήσουμε τη ψυχραιμία μας. Εύκολο να το λέμε, ενώ καθόμαστε στην καρέκλα, μπροστά στο
γραφείο με τον τον υπολογιστή. Μάλλον δεν είναι το ίδιο εύκολο να συμβεί, όταν
αντιμετωπίζουμε την πρόκληση.
“Το μυαλό αρχίζει να μας προετοιμάζει
για αυτό που έρχεται και η πιθανότητα του θανάτου προκύπτει στις σκέψεις μας
περισσότερες από μια φορές. Είναι σημαντικό να ψυχραιμήσουμε και ο πιο εύκολος
τρόπος για να το καταφέρουμε, είναι να ρυθμίσουμε την αναπνοή μας. Για αυτό,
χρειάζονται βαθιές εισπνοές από τη μύτη και εκπνοές από το στόμα -διαδοχικές
φορές".
Το δεύτερο βήμα, για να έχουμε
πιθανότητες επιβίωσης, είναι να 'ρίξουμε' ταχύτητα
της πτώσης. Πώς; Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να απλώσουμε το σώμα μας, όσο περισσότερο
μπορούμε. Για την ακρίβεια, να σχηματίζουμε το Χ με το σώμα μας, με τα χέρια
και τα πόδια να είναι πάνω από το κεφάλι. Το στομάχι και το πρόσωπο μας πρέπει
να κοιτά προς το έδαφος. Θα βοηθήσει και μια κλίση προς τα πίσω, του κεφαλιού
μας. Όλα αυτά θα κάνουν το σώμα μας ένα μεγάλο παρμπρίζ (ή αν προτιμάς
ανεμοθώρακα).
Το τρίτο και πιο σημαντικό βήμα είναι το να κοιτάξουμε προς τα κάτω. Η γενική θεώρηση είναι ότι θα πρέπει
να αποφύγουμε το τσιμέντο και τις επίπεδες εκτάσεις. Θα σκέφτεστε πως θα πρέπει
να προτιμήσουμε το υγρό στοιχείο.
Λάθος.
Η επιφανειακή τάση του νερού είναι μεγαλύτερη από τα περισσότερα υγρά -και
είναι ο λόγος που πολλά έντομα επιπλέουν και δεν βυθίζονται. Αν πέσετε με
ταχύτητα 193 χιλιομέτρων την ώρα στη θάλασσα, θα είναι σαν να πέφτετε σε
τσιμέντο. Αν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να ξέρετε ότι είναι χρήσιμο να
τρυπήσετε την επιφάνεια του νερού, όσο πιο γρήγορα γίνεται -όσο μικρότερη είναι
η επιφάνεια που θα διαπεράσετε, τόσο λιγότερος θα είναι και ο πόνος. Τα χέρια
πρέπει να είναι κολλημένα στο σώμα και τα πόδια κολλημένα μεταξύ τους, όπως
'κοιτούν' το νερό.
Τι επιφάνεια πρέπει να αναζητήσετε, ιδανικά
Το πάχος και η πυκνότητα του χιονιού το κάνουν την ιδανική κατάσταση
-απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της πρόσκρουσης και έτσι τη γλιτώνουμε με τους
λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς.
Η καλύτερη ωστόσο, επιλογή για να πέσουμε από τα 4.200 μέτρα χωρίς
αλεξίπτωτο, είναι το δάσος και δη περιοχή που έχει δέντρα. Όπως θα πέφτουμε
πάνω στα κλαδιά, αυτά θα σπάνε και θα 'ρίχνουν' την ταχύτητα μας μέχρι να
βρεθούμε στο έδαφος -καλώς εχόντων των πραγμάτων χωρίς σοβαρά τραύματα. Αν
υπάρχει και μικρός λοφίσκος, ακόμα καλύτερα.
Το τέταρτο βήμα είναι να 'δείχνουν' τα πόδια μας το έδαφος. Όπως πλησιάζουμε απειλητικά το έδαφος,
πρέπει να φέρουμε τα χέρια και τα πόδια κοντά στο σώμα σε κάθετη θέση -και να
σημαδεύουμε την περιοχή που θέλουμε να 'συναντήσουμε'. Τα πιο δυνατά κόκαλα που
έχει το ανθρώπινο σώμα είναι αυτά των ποδιών. Για αυτό και πρέπει να είναι τα
πρώτα που θα ακουμπήσουν στο έδαφος -για την ακρίβεια η επαφή πρέπει να γίνει
με τα δάχτυλα των ποδιών.
Εξυπακούεται πως θα προκύψουν τραύματα “αλλά θα θυσιάσετε τα πόδια σας, για
να ζήσετε”. Άνθρωποι που έχουν επιβιώσει όσων διαβάσατε έως εδώ, έχουν
ενημερώσει πως η πρόσκρουση πόνεσε πάρα πολύ. Οπότε είναι χρήσιμο να είστε
προετοιμασμένοι ψυχολογικά.
Το πέμπτο και τελευταίο βήμα είναι να έχετε χαμηλά το κεφάλι σας (να ακουμπά το σαγόνι το στήθος
και αν μπορείτε να 'δέσετε' τα δάχτυλα σας πίσω από το κεφάλι σας), καθώς το
πιθανότερο είναι να λιποθυμήσετε από το σοκ και τον πόνο. Περάσατε όσα περάσατε
και ζήσατε. Μη την 'πατήσετε' στο φινάλε.
